زمینه و هدف: از جمله موضوعات چالش برانگیز در خصوص اعتبار امر قضاوت­ شده، درباره امکان یا عدم امکان تسری قاعده به قرارهای نهایی، خاصه قرار سقوط دعوی است که این امر موجبات تشتت آرا در محاکم قضایی و به ­ویژه میان دکترین حقوقی را فراهم آورده است. مواد و روش­ ها: این تحقیق از نوع نظری و ‌روش آن به ­صورت توصیفی-تحلیلی است و ابزار گرد آوری اطلاعات نیز به ­صورت کتاب­خانه ای است. ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانت­داری رعایت شده است. یافته­ ها: در قانون آئین دادرسی مدنی، قطعیت مخصوص آرایی است که از راه ­های عادی قابل شکایت نباشد و این همان معنایی است که از حقوق فرانسه قابل استنباط است. نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش پیش رو حاکی از این است که قاعده اعتبار امر قضاوت­شده، بر آرایی که در ماهیت دعوا صادر شده ­اند و قاطع آن هستند، حاکم است. به همین دلیل است که رویه قضایی نیز جز در خصوص قرار سقوط دعوا، سایر قرارهای نهایی صادره از سوی محکمه را مشمول اعتبار امر قضاوت­ شده، نمی­کند.